(قسمت اول)
آنچه از قرآن کریم درباره عبادت انسان ها بر مىآید، این است که کامل ترین وبرجسته ترین وصف براى انسان آن است که عبد ذات اقدس اله باشد، زیرا کمال هر موجودى در این است که بر اساس نظام تکوینى خویش، حرکت کند و چون خود از این مسیر و هدف آن، اطلاع کاملى ندارد، خداوند، باید او را راهنمایى کند. و حقیقت انسان و جهان و ارتباط متقابل انسان و جهان را براى او تبیین نماید.
ارتباط انسان با همه پدیدهها از یک سو و جهل او به کیفیت این ارتباطها از سوى دیگر، ضرورت راهنمایى را که عالم مطلق باشد مشخص مىکند و اگر انسان این راه را درست تشخیص داد و عبد خدا بود و مولا بودن و مولویت او را، که بر همه این شئون آگاه است، پذیرفت آن گاه به بهترین کمال مىرسد.
لذا خداوند سبحان، مهم ترین کمالى که در قرآن کریم مطرح مىکند، عبودیت است: الحمد لله الذى انزل على عبده الکتاب»[2]. همان طورى که اسراء و عروج بر اساس عبودیت است، نزول و فرود کتاب الهى هم بر مبناى عبودیت است. اگر انسان بخواهد اسراء یا معراج داشته باشد، و قلبش مهبط وحى شود، باید از سکوى عبودیت پرواز کند. هم سبحان الذى اسرى بعده»[3] بر اساس عبودیت است، هم فاوحى الى عبده ما اوحى»[4] و هم الحمدلله الذى نزل على عبده الکتاب»[5] و این اختصاصى به علوم شریعت و علوم ظاهر ندارد بلکه کسانى که علوم ولایى دارند و بر اساس باطن حکم مىکنند و خضر راه هستند، هم بر اساس عبودیت به این جا رسیدهاند. خداوند متعالى وقتى که جریان خضر را
ذکر مىکند، مىفرماید: فوجد عبدا من عبادنا»[6] و قبلا هم موساى کلیم مأمور شد که از بندهاى از بندگان خاص خدا استفاده کند که از علم لدنى طرفى بسته است. پس اگر خضر راه است، یا اگر پیغمبر اسلام است، به خاطر عبودیت به این جا رسیده است.
عبودیت و عنایت الهى
نکته بعدى آن است که براى رسیدن به مقام نبوت، رسالت، خلافت، امامت و امثال آن، عبودیت، شرط لازم است نه شرط کافى؛ لطف و عنایت الهى و علم خدا به عواقب امور هم نقش موثرى دارد. لذا این چنین نیست که اگر کسى بنده کامل شد، پیغمبر یا امام شود، البته ولى خدا مىشود، اما رسول و نبى نه، چون الله اعلم حیث یجعل رسالته»[7] گذشته از این که خود شخص هم لازم است کمال عبودیت را داشته باشد. گاهى خداوند علم و معنویت و حتى کرامت به بعضى مىدهد اما آن ها نه از آن علم استفاده صحیح مىبرند نه از این کرامت، بلکه آن را بى جا صرف مىکنند. نظیر واتل علیهم نباء الذى آتیناه آیاتنا فانسلخ منها»[8]. لذا ذات اقدس اله پست هاى کلیدى نظیر نبوت، رسالت، خلافت، امامت و امثال آن را به افراد خاصى عطا مىکند اما کرامتها و بعضى از کشف و شهودها و علمهاى معنوى، را ممکن است به عنوان یک امتحان به افراد دیگر هم مرحمت کند و چون کمال انسانى در عبودیت است و استحقاق عبودیت هم منحصر در ذات اقدس اله است و قضى ربک ان لا تعبدوا الا ایاه».[9] احدى معبود نیست و کسى حق ندارد جز خدا را بپرستد.
ادامه مطلبشهید حسن شاطری؛ از سازندگی در ایران تا لبنان و افغانستان
عبودیت ,هم ,انسان ,است، ,خدا ,اساس ,بر اساس ,است که ,اقدس اله ,از این ,کند و ,رسالت، خلافت، امامت ,نبوت، رسالت، خلافت،
درباره این سایت